Wraak, Camille Jacobs
Uitgeverij Boekengilde B.V.
Eerste druk 2019
Beoordeling: goed
Cover
De cover vond ik vooral mysterieus. Ik vroeg me af waarom die man daar in het donker stond te staren, naar wat leek op een graf. Dat daar in het groot ‘Wraak’ bij stond, intrigeerde me nog meer.
Korte inhoud/achterflap
Na zijn pensioen denkt politie-inspecteur Arthur samen met zijn vrouw (een kunstenares) te gaan genieten van reizen en kunst bekijken. Door het overlijden van zijn geliefde Vero loopt alles echter anders. Als dan blijkt dat de kunstwerken van zijn vrouw niet alleen verkocht zijn, maar dat er voor deze verkoop ook doden vallen, gaat Arthur op zoek naar de dader. Daarbij wordt hij gehinderd door een vrijgelaten veroordeelde van een veertig jaar oude zaak, die hem koste wat kost wil laten hangen…
Over de auteur
Zijn hele leven al schreef Camille Jacobs verschillende manuscripten en gedichten. Na herhaaldelijk aandringen van vrienden en kennissen besloot hij dan toch uiteindelijk met Wraak zijn eerste boek uit te geven. Zijn boeken zijn een mix van feiten en fantasie die iedereen die begint te lezen aangenaam zal verrassen door zijn aparte, gemakkelijke leesstijl. Een boek met de juiste ingrediënten, waarheden, spanning en een mooie verrassende ontknoping van een leuk verhaal.
Spanning/opbouw/schrijfstijl
In het boek volgen we de gepensioneerde politie-inspecteur Arthur. Sinds het overlijden van zijn vrouw heeft hij het zeer moeilijk, belandt in een depressie, maar weet gelukkig stilaan weer op zijn pootjes te komen. Alhoewel ik niet zeker ben of ik dat een geluk mag noemen, want hij raakt verzeild in heel wat penibele situaties. Alles begint bij de ontdekking dat de kunstwerken van zijn vrouw verkocht zijn zonder zijn medeweten. De personen die betrokken zijn bij de verkoop worden aanvankelijk door Arthur aan de tand gevoeld. Al blijkt net dat de heksenketel te openen en volgen er steeds meer bizarre gebeurtenissen.
De spanning bouwt stilaan op doorheen het boek. Het valt me op dat er vaak herhaald wordt in het boek, misschien laat het geheugen van Arthur het net zo afweten als het mijne dat ook vaak doet? De schrijfstijl is kort, weinig beeldend, maar vooral heel direct.
Eigen gevoel/leeservaring
De titel van het boek sprak me dadelijk aan. Ik vroeg me af waarom men bedrogen uit zou komen. Bij het lezen van de proloog wordt er al dadelijk behoorlijk wat prijsgegeven over de verdere gebeurtenissen in het verhaal. Natuurlijk wordt het niet meer verteld dan nodig, maar het prikkelt wel de nieuwsgierigheid van de lezer. Het verhaal heeft me voortdurend weten te boeien. Niet dat het nagelbijtend spannend was, wel dat ik steeds wilde weten wat er verder ging gebeuren in het verhaal. Bij de start van het verhaal vroeg ik me af waarom er zoveel informatie werd gegeven over het leven van Arthur en zijn vrouw. Uiteraard wordt later in het verhaal duidelijk waarom de auteur besliste om dit zo te schrijven.
Het boek sprak me uiteindelijk iets minder aan dan ik verwacht had. Maar dat is persoonlijke smaak. Dat betekent ook niet dat ik het geen goed boek vond, zeker niet. Voor mij is dit zeker een goed boek dat menig lezer zal kunnen boeien. Ik ben vast benieuwd naar de andere boeken van Camille Jacobs.
Hel op aarde, Mariska Noordeloos
Uitgeverij Keytree
Eerste druk 2020
Beoordeling: goed
Cover
Bij het lezen van het boek wordt onmiddellijk duidelijk waarom er een roodharige jonge vrouw op de cover staat. De link naar het verhaal wordt dus direct gelegd.
Korte inhoud/achterflap
Haar schoonheid, haar ogen en haar rode haren, zijn zowel haar kracht als haar zwakte. Mercedes van de Ploeg staat vanaf haar kinderjaren dag in dag uit voor de camera om velerlei producten aan te prijzen. Haar moeder en een ware duivelin, die de naam Yvette draagt, buiten haar genadeloos uit en behandelen haar onmenselijk. Op zekere dag lijkt er een keerpunt in het leven van Mercedes te komen. Yvette neemt haar mee en een luxeleven lijkt voor haar weggelegd. Wat is de verborgen agenda?
Hel op aarde is een schokkend en uiterst spannend verhaal over uitbuiting, mishandeling, moord en wraak. Maar ook over innerlijke kracht, liefde en vriendschap.
Over de auteur
Mariska Noordeloos (1970) heeft een cafetaria in het Noord-Hollandse Andijk. Ze is getrouwd met haar jeugdliefde Wilbert en samen hebben zij twee zoons. Haar debuut ‘Het spel is uit’ verscheen in 2017. Dit boek bevat autobiografische elementen en werd enthousiast ontvangen evenals haar volgende boek, Verliezen van jezelf.
Spanning/opbouw/schrijfstijl
Het verhaal start met een gedicht dat je onmiddellijk doet nadenken over de verdere inhoud van het boek.
We volgen het leven van Mercedes. De eerste hoofdstukken zijn een soort van flashbacks naar het verleden, waar je stilaan het personage beter leert kennen. Daarnaast leer je meer over hoe haar leven er als kind uit heeft gezien. De onderliggende spanning in het verhaal is aanvankelijk steeds op de achtergrond aanwezig, dit tot halverwege het boek. Er is een rustige opbouw waarbij je telkens meer te weten komt over de connecties van Mercedes. Daarna stelt het hoofdpersonage zichzelf alsmaar meer vragen over de situatie waarin ze zich bevindt en neemt ze jou mee in haar zoektocht.
De schrijfstijl van de auteur is over het algemeen vlot, al hapert het hier en daar soms omdat de zinnen niet altijd even vloeiend lezen. In de schrijfstijl van de auteur zit enorm veel potentieel om nog te groeien.
Eigen gevoel/leeservaring
De ‘Hel op aarde’ in dit boek was duidelijk beschreven. Een hel die ik trouwens nooit zou willen meemaken. De enkele lichtpuntjes in het leven van Mercedes gunde ik haar met heel mijn hart. Alleen mochten ze nooit lang duren. Vaak dacht ik bij mezelf dat ik al lang mijn hoofd zou hebben laten hangen, moest ik dit meemaken. Mercedes is dus een krachtig personage met heel wat veerkracht. Iemand die blijft gaan om uiteindelijk uit die hel te geraken zonder er zelf aan ten onder te gaan. Zeker omdat ze steeds moet opboksen tegen een vreselijke moeder en tegen de hatelijke Yvette. Oh, wat wilde ik die vrouw graag aan de galg zien hangen. Klinkt misschien heel bruut, maar als je het boek leest, begrijp je zeker waarom ik dat voor Yvette wens. Of Yvette effectief de overhand kan houden of niet, zal ik uiteraard niet gaan vertellen.
Over het algemeen had ik bij het lezen van dit boek het gevoel dat ik in het dagboek van Mercedes aan het lezen was, stiekem, met het idee dat ik elk moment betrapt kon worden.
Ik geef dit verhaal graag 3,5 sterren.
De vloek van Azgal. De apocalyps riders, deel 1. Van Martine Pauwels
Uitgeverij: uitgave in eigen beheer
Beoordeling: goed
Cover
De cover geeft duidelijk weer waar het verhaal over gaat. Al in het eerste hoofdstuk wordt dat duidelijk. Leuk gedaan.
Korte inhoud/achterflap
Antwerpen, april 2014. Een residentieel woonblok wordt gedomineerd door een advocaat met godsdienstwaanzin. Zijn dochter Sandy kijkt met angst uit naar haar achttiende verjaardag. Zal ze die wel overleven? Sinds haar vader weet dat ze contact heeft met haar wulpse buurmeisje Nicole, treedt hij nog strenger op en schuwt hierbij geen fysiek geweld. De zaak escaleert helemaal als er onder haar een langharige jongeman met een motor komt wonen. Meteen is ze onder de indruk van de mysterieuze Brad en zijn entourage. Zonder het zelf te beseffen, is Sandy de spil in een groter geheel. Haar keuzes kunnen verstrekkende gevolgen hebben.
Over de auteur
Martine is schrijfster en blogster en geeft haar verhalen uit in eigen beheer. Het voornaamste genre waar ze in schrijft is Young Adult en Fantasy. Ondertussen evolueert haar genre ook naar historische fictie en Dark Fantasy. Haar verhalen ‘Achter maskers’ en ‘de duivelsmissie’ waren finalisten in Sweekstars2017. Op dit moment schrijft ze meer onder haar pseudoniem M.G. Crow dan onder haar eigen naam Martine Pauwels. Martine publiceert ook de ruwe versies van haar verhalen op Sweek en Yoors.
Spanning/opbouw/schrijfstijl
Het verhaal begint rustig aan. Op een aangenaam tempo maak je kennis met de hoofdpersonages uit het boek die telkens mooi uitgewerkt zijn. Onmiddellijk hangt er al een bepaalde gemoedelijke en tegelijk onheilspellende sfeer over het verhaal. Die sfeer blijft gedurende het gehele verhaal behouden. Martine schrijft het verhaal vanuit de derde persoon (hij/zij) waardoor je het verhaal vanuit alle perspectieven van de personages duidelijk meebeleeft. Er komen wel behoorlijk wat personages voor in het verhaal. Dat die personages erg op elkaar gelijken, blijkt nadien bewust gedaan te zijn.
Wat ik soms een beetje miste, was een vlotte schrijfstijl in de zinnen. Het stoorde op zich niet, al zou het verhaal nog vlotter lezen, moesten de zinnen vlotter in elkaar overlopen.
Eigen gevoel/leeservaring
Bij Sandy en Nicole krijg ik onmiddellijk een flashback naar mijn middelbare schooljaren, die strijd om erbij te willen horen en het feit dat dat voor niet voor iedereen zo gemakkelijk is. De meisjes komen eerst over als gewone tieners met gewone tienerzorgen. Naarmate het verhaal vordert, wordt duidelijk dat ze allesbehalve gewone tieners zijn en dat ze zelf niet beseffen dat ze een deel zijn van een groter geheel.
Door de duidelijke beschrijving van de hoofdpersonages kan ik hen goed voor de geest halen als ik aan het lezen ben. Net zoals de mannen met lange haren en tatoeages, die meestal vooral omwille van hun uiterlijk afgekeurd worden, maar eigenlijk de goedheid zelve zijn. Op een bepaald moment zat ik in de knoop met de vele verschillende personages. Hoewel ze allemaal hun eigen karakters hebben, die duidelijk uitgeschreven zijn, had ik het daar even moeilijk. Nadien werd het me steeds duidelijker waarom ze zo moeilijk uit elkaar te houden zijn en werd ik steeds nieuwsgieriger naar elk van hen. Het duistere kantje van het verhaal blijft gedurende het verhaal steeds op de achtergrond sluimeren, tot het stilaan meer en meer naar voren treedt. Op dat moment wordt ook duidelijk wat er precies aan de hand is. Voor sommige personages blijkt dat desastreuze gevolgen te hebben. Voor anderen net enkel positieve. Verder wil ik hier niet te veel neerschrijven, want ik ben bang dat ik dan te veel zal verklappen van het eigenlijke verhaal.
Dit boek leest vlot, aangenaam en is met gevoelige pen neergeschreven. Martine zal veel mensen weten te raken met het gevoelige onderwerp van waaruit het verhaal vertrekt. Het duistere kantje zal vooral degenen aanspreken die hier ook interesse in hebben.
Zeker een aangenaam boek. Ik ben dan ook benieuwd naar het vervolg.
Update:
Ik wist niet dat er een vervolg van gedrukt was.
Dus voor degenen die interesse hebben:
Antwerpen, mei 2014. Wanneer de elfjarige Tim in het ziekenhuis belandt, wordt zijn moeder Samantha ongewenst geconfronteerd met delen van haar verleden die ze angstvallig wil vergeten. Samantha kan niet langer de waarheid, die haar stilaan tot wanhoop drijft, blijven ontkennen. Ze moet inzien dat haar zoon geen gewoon kind is en dat ze hem hierdoor nooit alleen zal kunnen opvoeden. Ten einde raad doet ze beroep op de mensen die ze de rug had gekeerd. Tim is laaiend enthousiast als hij zijn oom Bart en zijn dooppeter Damien ontmoet. Bij Samantha slaat de twijfel echter toe. Heeft ze wel de juiste keuzes gemaakt?
Het verloren lijk, Nancy Bastiaans
Uitgeverij Ambilicious
Eerste druk: 2019
Beoordeling: goed
Cover
De cover van Het verloren lijk heeft me altijd geïntrigeerd. Ik heb me vanaf het verschijnen van het boek al afgevraagd in hoeverre deze vogel iets te maken had met de inhoud van het boek. Toen ik er eindelijk achter kwam, vond ik het zeer goed passen bij het verhaal.
Korte inhoud/achterflap
Vijf jaar na de moord op haar man wordt Lil Magill gerekruteerd voor de geheime organisatie ‘Dravenge’. Haar missie ‘Eliminatie Hofman’ wordt, naarmate ze meer te weten komt over haar verleden, steeds persoonlijker. Wanneer zelfs haar grote liefde onbetrouwbaar blijkt, ligt het lot van vele kinderen in haar handen.
Over de auteur
Nancy Bastiaans (1971) nam na jarenlang beroepsmatig schrijven de ‘creatieve pen’ in de hand. Meerdere malen verschenen haar korte verhalen in Schrijven Magazine. In diverse bundels werden verhalen van haar gepubliceerd, waaronder Vrouwenthrillers.nl Het verloren lijk is haar debuut.
Spanning/opbouw/schrijfstijl
Door de proloog word je direct in het verleden van het verhaal gezogen. Je stelt je onmiddellijk vragen, die best wel gedurende een heel stuk van het verhaal onbeantwoord blijven.
Wat me onmiddellijk opviel, was dat Nancy in dit boek erg snel schakelt tussen hoofdstukken en stukken tekst. Het verhaal ontplooit zich dan ook razendsnel.
Als de bliksem word je heen en weer gezwierd tussen de hoofdstukken die soms een beetje verwarrend overkomen. Je aandacht erbij houden is echt wel noodzakelijk.
Je vliegt met momenten van het ene in het andere voor je goed beseft waar je staat in het verhaal. Het was me bijvoorbeeld niet dadelijk duidelijk hoe het zat met bepaalde organisaties, het duurde wel wat voor ik dat doorhad.
Eigen gevoel/leeservaring
Al geruime tijd stond dit boek op mijn verlanglijstje. Ik was heel blij het eindelijk dankzij boekentoer, lezen en recenseren van boeken van onbekende schrijvers in handen te krijgen en er zelfs een recensie over te mogen schrijven. Ondertussen had ik al veel over het verhaal gehoord, maar had zelf nog geen recensie gelezen, omdat ik me niet wilde laten beïnvloeden door de leeservaring van anderen. Vooral omdat ik me aan een spannend boek verwachtte.
Bij het lezen van het boek voelde ik me vaak gejaagd. Er zat namelijk in het hoofdpersonage ook een voortdurend gevoel van gejaagdheid. Dat gevoel ervaarde ik niet als negatief, eerder als betrokken. Doordat het in de eerste persoon geschreven was, voelde je als lezer voortdurend die druk op het hoofdpersonage. Ik heb het boek dan ook op enkele uren uitgelezen, omdat ik het idee had dat ik anders de draad zou verliezen in het verhaal en eveneens omdat ik door de spanning wilde verder lezen.
De vele personages maakten het voor mij persoonlijk soms ingewikkeld, omdat ik het moeilijk heb om alles in mijn geheugen op te slaan. Dat maakte dat ik af en toe even terug moest gaan kijken. Bepaalde personages bleven me beter bij dan anderen, deze vond ik dan ook heel goed uitgewerkt. Ook het plot vond ik sterk.
Wat ik miste, was de uitwerking van de vele andere personages. Het boek had van mij dikker mogen zijn, meer diepgang mogen hebben.
Toch vind ik het een sterke aanrader en vooral een knap bedacht idee. Tegelijk vraag ik me af of er nog een vervolg op komt.
Nanesa 