Vertrouwen

We hebben allemaal iemand nodig die we in vertrouwen kunnen nemen. Iemand waarvan je weet dat hij/zij jouw zorgen nooit verder zal vertellen aan anderen. Soms kan dat iemand zijn die heel dicht bij je leeft en zwijgend je verhaal zal aanhoren zonder over je te kunnen oordelen…

‘Het is zo’n week dat ik liefst in mijn bed zou willen kruipen. Ik wil de dekens over mijn hoofd trekken. Iedereen rondom me moet even verdwijnen…,’ zegt ze.

Ze buigt haar hoofd voorover. Met haar vingers masseert ze haar pijnlijke schouders. ‘Mijn potje zit vol, mijn hoofd ook. Mijn lichaam is vermoeid en vraagt om a.u.b. op de rem te gaan staan… maar hoe dan? De rem is al weken, maanden, jaren stuk. Ik duw, maar het lijkt niet te werken. Ik wil verdwijnen, maar ik word steeds gevonden.’

Ze kijkt me aan. Het wit van haar ogen is rood doorlopen. De tranen staan te dringen. Ze houdt ze moedig tegen. ‘Licht uit, gordijnen dicht, absolute stilte, rust… ik wil in een bolletje kruipen en de drukte over me heen laten gaan.’ Ze kruipt in het hoekje van de zetel. Het zachte deken trekt ze langzaam tot aan haar kin. Ze kijkt me aan. Niet lang meer en die tranen vinden een uitweg.

‘Tegen jou kan ik dit zeggen. Dat weet ik. Jij zegt het tegen niemand. En dat heb ik nodig. Een klankbord.’ Voorzichtig gaat ze met haar duim over mijn wang. Haar huid voelt koud aan. Ze heeft warmte nodig. Mijn warmte. ‘Hoe moet dit nu verder? Moet ik maar blijven doorgaan tot ik erbij neerval? Of ga ik verder op zoek naar de rem die ik zo hard nodig heb?’

Ze geeft me een zoen op mijn voorhoofd. Ik duw mijn hoofd tegen haar warme, triestige lippen. ‘Help je me zoeken? Naar die rem, bedoel ik? Dwing me alsjeblieft om af en toe te verdwijnen. Ik heb het nodig.’ Ik breng mijn hoofd heel dicht bij het hare en kijk haar in de ogen. Ze heeft mij nodig, ja. Dat is waar. Maar verdwijnen mag ze niet. Eén traan weet zich een weg naar buiten te wringen. Nog voor zij ze weg kan vegen, vang ik ze op. Dat is wie ik ben.

Ik ben degene die haar opvangt. Degene die haar rust brengt. Zij vertelt, ik luister. Ik geef haar warmte, zij geeft mij liefde. Ik leg mijn poot in haar hand, zij klemt hem stevig vast.

Gepubliceerd door auteurnanesa

Schrijven is ontspanning en tegelijk inspanning. Genieten en tegelijk stressen. Herinneren en tegelijk loslaten.

Eén opmerking over 'Vertrouwen'

Geef een reactie

Vul je gegevens in of klik op een icoon om in te loggen.

WordPress.com logo

Je reageert onder je WordPress.com account. Log uit /  Bijwerken )

Facebook foto

Je reageert onder je Facebook account. Log uit /  Bijwerken )

Verbinden met %s

%d bloggers liken dit: