Tot tranen bewogen

Laatst keek ik vol ongeloof en met tranen in de ogen naar de mini serie ‘The trials of Gabriel Fernandez’.

Eigenlijk had ik me voorgenomen om dat niet te doen, want ik wist vooraf dat dit verhaal mij diep zou raken. En dat deed het, het raakte mij in het diepste van mijn moederhart. Ik kon het niet begrijpen, kon me niet inbeelden hoe dit absurde verhaal echt kon zijn. Hoe een moeder haar kind zo kon mishandelen, samen met haar vriend nog wel. Wat voor moeder ben je als je ervan houdt om je eigen kind te verbranden, te wurgen, vast te binden, op te sluiten in een kast, hem in zijn ogen te spuiten met pepperspray, hem met een honkbalknuppel zijn tanden uit te slaan… het was een eindeloze lijst met opsommingen. Ik werd er gewoonweg misselijk van.

Sprakeloos en totaal verbijsterd heb ik op mijn televisiescherm gekeken naar de foto’s van dat arme kind dat door zijn eigen harteloze moeder en haar vriend acht maanden mishandeld werd en dit uiteindelijk met zijn leven moest bekopen. Zelfs nu ik dit hier zit te schrijven, zit de krop in mijn keel.

Het was frustrerend om te zien dat de leerkracht die voortdurend de instanties contacteerde, geen gehoor kreeg. Stel dat je, net zoals haar, weet dat hij mishandeld wordt en jij machteloos moet toekijken aan de zijlijn.

Dat gezegd zijnde, de meeste ouders worden wel eens boos op hun kinderen. Woedend zelfs, al is dat meestal omdat hun kind vaak iets gepresteerd heeft dat hun eigen veiligheid in gevaar bracht. Die boosheid komt vanuit een emotie. In mijn geval is dat angst gepaard met ongerustheid. De angst om mijn kinderen te verliezen is erg groot. Een ongeluk is snel gebeurd en mijn fantasie omtrent zulke gebeurtenissen wil vaak met me op de loop gaan. Eigenlijk wil je niet boos worden, maar dat gevoel neemt plots over en je lijkt niet anders te kunnen. Genoeg situaties om op te noemen. Ik zie het elke dag gebeuren aan de schoolpoort: kind dat de straat op loopt, kind dat plots in het midden van de weg fietst, kind dat ander kind uit de bakfiets duwt…

Gelukkig bestaat de mogelijkheid tot gesprek met je kinderen, zodat je hen je boosheid kan uitleggen en jullie samen kunnen vermijden dat de situatie zich nogmaals voor zou doen.

Hoe dan ook. Wat er beschreven werd in die serie blijft onbegrijpelijk. Stel je voor dat je als kind in zulk een situatie moet leven en niemand gelooft je, niemand luistert naar jou, niemand komt eens in je woning kijken… vreselijk.

Mijn hart brak…

Dus dook ik mijn kast in, want ik weet dat ik wel wat boeken heb rond dit thema. Al zijn ze gelukkig niet zo extreem heftig als wat de arme Gabriel heeft meegemaakt.

Vragen aan jullie:

Hebben jullie al boeken gelezen rond dit thema?

Zo ja, welke raden jullie mij aan om te lezen en waarom?